CategorieOostenrijk in de Herfst 2019

Op de laatste dag gingen we met de Venetbahn omhoog naar 2.200 m… waar de wind ijzig koud de wolken tegen de berg omhoog blies, zodat het dal uit het zicht verdween en we van 19 graden beneden naar 3 graden op de berg gingen. Voor mij een goede test om uit te proberen welke kleding er mee moet naar de Himalaya. Conclusie: meer dan ik nu aan had in elk geval!
Moe van een hele week wandelen en met bevroren handen en wangen was er weinig zin om nog een top te beklimmen. We hielden het bij wat heen en weer gedrentel rondom het bergstation en een ritje met de sinds enkele weken geopende bobbaan: een soort achtbaan, waarbij je zelf de snelheid iets kon reguleren. Jee, wat ging dat ding hard, tot grote vreugde van alle dames! Jammer dat het maar een kort ritje was. Daarna stapten we snel weer in de lift naar beneden, naar de warmte, naar ons huisje, naar de spelletjes en de Jägermeister.

Voor vandaag hadden we een afgelegen alm op de planning: de Radurschlalm. Of eigenlijk daar nog voorbij en hoger de bergen in. Eerder deze week waren we ook al in die hoek en waren we nieuwsgierig geworden naar de waterval die in de verte naar beneden stortte. Nadat onze gastheer en -vrouw ons gisterenavond onder het genot van een zelf gebrouwen schnapps vertelden dat er zich daar hoog in de bergen sinds enkele weken een geheel nieuw bergmeer heeft gevormd, wilden we dat graag met eigen ogen zien. Het meer is spontaan ontstaan door een ‘muur’ van stenen en is niet geheel zonder gevaar, doordat de wand ook net zo goed ineens weer kan wegzakken, waardoor er een enorme hoeveelheid water naar beneden stort.
We hadden een supermooie klim en hoe hoger we kwamen hoe meer sneeuw er lag. Het was er dan ook ijzig koud, wat het desolate gevoel op de verlaten alm op 2200m hoog in de bergen vergrootte. Alles ademde natuurgeweld: enorme rotsvlaktes, witbesneeuwde bergtoppen, water dat naar beneden donderde, rollende rotsblokken op de hellingen en de ijzige wind. Wauw, wat mooi en bijzonder om hier te zijn. Het enige wat nog ontbrak waren de steenbokken…. (die drie van ons niet meegeteld dan).

Na al het wandelen de voorgaande dagen, was het op de vijfde dag tijd voor een soort van rustdagje. Met de gondel en de stoeltjeslift gingen we vanuit Fendels omhoog naar een speeltuin. In de stoeltjeslift was het ijzig koud: vol in de wind, in de schaduw en met overal sneeuw was het maar net boven het vriespunt. We maakten er een korte wandeling en streken toen neer in de speeltuin. Wij op het terras in de zon met een wit-biertje en de kinderen vermaakten zich in de speeltuin met de glijbanen, waterelementen en op een vlot. Ik wilde juist een foto maken, toen Tieme besloot z’n net een week-oude-diploma C te testen in koud bergwater en met zware bergschoenen aan. Hij verdween voorover koppie-onder in het meertje….. Gelukkig was het in de zon best aangenaam, had ik een handdoek in m’n rugzak en had hij nog een droge jas en fleecetrui. Nadat z’n kleding enigszins gedroogd was roetsten Tieme en ik met een buggy de berg af. Gaaf!

Kan de herfst in de Alpen nog mooier? Ja, dat kan… Met een verse laag sneeuw op de toppen als verrassing ’s ochtends bij het ontwaken!
Vandaag waren we niet persé in het mooiste gebied van de Alpen: Fiss-Serfaus-Ladis. Vooral geliefd vanwege de enorme hoeveelheid gondels, berghutten, hotels en fraai aangeharkte paadjes. Niet waar wij erg enthousiast van worden, want weinig tot geen uitdaging, maar vandaag wilden we niet teveel kilometers maken én we (de dames althans) wilden graag rodelen! Na een puzzeltje van liften aan elkaar knopen die nog wél in bedrijf waren (we zitten in een overgangsweek, waar een groot deel al aan de seizoensstop is begonnen in de voorbereiding op de winter), gondelden we via 3 trajecten van Fiss naar Serfaus en naar boven de bergen in. Vandaaruit liepen we zo’n 5 km terug richting de Moseralm, zowaar via een minder aangeharkt en eigenlijk best leuk paadje. Onderweg zorgde een helikopter voor de nodige afleiding door steeds heen en weer te vliegen, met aan een lange kabel een kuip vol grind. Precisie-vliegen! Vanaf de Moseralm gingen we met de rodelbaan weer naar beneden. Een leuke ronde, waar we ons een prima dagje mee vermaakt hebben, genietend van het heerlijke weer en de wit-besneeuwde bergen.

Een bijna-onmogelijke wandeling hadden we bedacht voor de derde dag richting de Radurschlalm. De tocht startte eerst dodelijksaai over een breed schotterpad omhoog (zie dat maar eens leuk te houden). Het door ons beloofde leuke paadje dat zou volgen bleek een knettersteile klim door een knollenwei te zijn, bijna niet omhoog te komen en dus helemaal niet leuk. Daarna ging het, een ietsiepietsie-minder-steil, heel wat kilometers lang, door over een soort van net-niet-pad langs een snelstromende beek, dat her en der het pad had weggespoeld of overgenomen (en dus wél leuk). Het verwachte pad waar we op uit moesten komen, bleek opnieuw een saai schotterpad, dat we kilometers lang volgden en dat toen ineens zomaar ophield…. in het niks….Aaaaahhh!!! Toen hadden we twee opties: of de hele weg weer terug (no way!) of dan maar heeeeeel lang over een hele steile helling naar beneden op hoop van zegen (het was gelukkig wel een soort van grashelling). Het was een dag vol avontuur, veel kilometers en veel hoogtemeters, lekker in de zon en heerlijk met z’n vijfjes.

Dag 2 bestond opnieuw uit een lekker dagje ‘buitenspelen’. Voor ons was het de vierde keer dat we de Kaunertalgletscherstraat op gingen, maar voor het eerst gingen we vandaag van de gebaande wegen af. Na twee zomers in Noorwegen is ons wel duidelijk dat de kids beschikken over een portie doorzettingsvermogen, dat ze zich goed staande weten te houden op lastige en listige klimmetjes en afdalingen en dat ze daar net zo van genieten als wij. Wij, als ouders, durven steeds meer te vertrouwen (iets met ‘loslaten’) en dus liepen we via een best wel uitdagend pad richting de gletsjer in plaats van via de geasfalteerde weg. Alle vijf worden we hartstikke blij van al dat avontuur en de overweldigende natuur en landschappen. Wat een prachtige en rustige herfst hier in de Alpen!

De betere spontane acties! Een paar dagen voor de herfstvakantie begon, boekten we, nogal last minute, ons, inmiddels vertrouwde, adresje in Pfunds in Oostenrijk. De weersvoorspellingen zagen er goed uit en de Alpen kenden we nog niet in de herfst. Wauw, wat is het daar mooi in de herfst met al dat geel, bruin en rood van de lariksen, de bosbes en het gras. De bergen hadden we zo’n beetje voor ons alleen, in de vooravond van de seizoenssluiting. Het was een beetje plannen wanneer welke gondels nog gingen, maar nu de kinderen inmiddels best ervaren hikers beginnen te worden, zijn we daar veel minder van afhankelijk (maar eerlijk is eerlijk: het gondelen is natuurlijk altijd wel een leuke toevoeging!).

Op de eerste dag gingen we uit Nauders vandaan omhoog. Waar we voorheen niet verder kwamen dan de waterspeeltuin Goldwasser, ontdekten we nu mooie klauterpaadjes hoger de bergen in. Met de kids klommen we naar 2.555 m en ik klom in m’n eentje nog even verder, door de sneeuw, naar de bergrand en -graat op 2.890 m. Dankzij deze klim en afdaling door de sneeuw had ik wel gelijk spierpijn voor de rest van de week ;-).