Het landschap en de natuur van Nepal is indrukwekkend. Maar misschien genoot ik nog wel meer van de mensen. Ik heb enkele mooie portretten geschoten. Maar ook mooie beelden van mensen, bezig met hun dagelijkse activiteiten…. hardwerkend of rustend in de schaduw. Hieronder een verzameling!
De ouders van een klasgenootje vroegen me of ik foto’s wilde maken van de hele familie. Dat vond ik natuurlijk hartstikke leuk (en spannend)! We wisselden wat ideeën uit over locatie en setting en waren het al snel eens dat het ergens op de Veluwe zou worden. Een week van te voren deed ik alvast wat verkennend onderzoek, want ik wilde zeker weten dat ik ergens schaduw zou hebben. Ik ken de plek goed en wist dus dat de zon er al snel te fel zou zijn. Verder had ik alvast een soort draaiboekje in m’n hoofd. Er waren jonge kinderen bij, die er bovendien al een flinke autorit op hadden zitten. Het moest dus allemaal een beetje vlotjes gaan, maar ook leuk en ontspannen zijn. Een afwisseling van ‘gestuurde’ poses en ruimte voor spelletjes moest het een beetje los en spontaan houden. Jaaaaa….. ik krijg het woord bijna niet meer uit m’n mond, sinds een cursusleider spottend tegen me zei: “wat is dat toch met die vrouwen en hun ‘spontane fotografie!”. Toch zijn dat wel de foto’s waar ik het meest blij van word: niet dat perfect gecomponeerde familieportret, maar juist die foto met alle kleinkinderen en er eentje z’n eigen plan trekt….
Mocht je dus interesse hebben in een net-niet-perfect-plaatje ;-), let me know!
Portretten…. Geen voor de hand liggend onderwerp natuurlijk als je in Noorwegen bent, maar soms zijn er omstandigheden dat ik het toch niet kan laten. Zoals wuivend roodbruin gras, waarvan de aren glimmen in de zon en waardoor het allemaal kleine witte sterretjes lijken. Gelukkig is er altijd een waarvan ik weet dat ze wel te porren is voor een fotoshoot. De jongste doet graag aan alles mee, zéker als haar oudere zus anders alleen de hoofdrol heeft…. maar het resultaat wordt daardoor niet persé beter 😉
“Ik heb niet zoveel met portretfotografie”, zei ik tegen de cursusleider. Of het moet spontaan zijn. Ik werd vierkant uitgelachen: “Al die vrouwen toch altijd met hun spontane fotografie!”
En toen ontdekte ik dat ik mensen fotograferen toch eigenlijk best wel heel erg leuk vond, vanwege de uitdaging het juiste moment te vangen. De juiste blik vast te leggen. Het liefst zo onopvallend mogelijk, hoewel ik toch ook wel steeds vaker juist de interactie op zoek. Met je eigen gezin is dat natuurlijk lekker veilig (maar soms ook wel een beetje lastig als ze geen zin hebben in die vervelende camera en ze expres een gek gezicht trekken). Op voorhand, bij deze, alvast m’n excuses aangeboden!
