Deze ochtend werden we, zoals afgesproken, om 9.15 uur opnieuw opgepikt door de piloot van Atlas Paragliding. Hij was wat vroeger dan afgesproken, wat we heel fijn vonden, want ons reisschema was wat krap. Opnieuw reden we de hobbelige weg omhoog. Het was behoorlijk druk bovenop de berg, omdat er een kleding-fotoshoot gaande was, met toevallig ook een Nederlands model. Ik voelde me een landloper in m’n stoffige, zweterige outdoor-outfit terwijl we met haar praatten, in haar mooie sjieke (maar warme) jurk.
En toen was het eindelijk zover! We vonden het allemaal reuzespannend, maar hadden er ook veel zin in. We werden in het harnas gehesen en toen gingen we om beurten na elkaar de berg af: Tieme, Renske, ik, Jasper, Daantje. Na zolang mogelijk mee rennen richting de berghelling kwam je los en zweefde je hoog door de lucht. In de diepte lag onze landingsplaats, pal naast onze overnachtingsplek. Wat was het supergaaf!!! We kwamen allemaal stuiterend en enthousiast beneden en praatten de hele dag nergens anders meer over. Jammer was dat de trektocht daardoor helemaal naar de achtergrond verdween.
Het was een beetje een puzzel met de tijd, maar het verliep allemaal vlekkeloos dankzij de flexibiliteit van de Marokkanen. De chauffeur die ons naar Marrakech zou brengen, stond al te wachten bij het berberhuis. Hij was op de eerder, te vroege, afgesproken tijd aangekomen, maar vond het gelukkig niet erg dat hij had moeten wachten, omdat wij nog onverwacht waren gaan paragliden. Ook bij het kantoor waar we onze huurauto moesten ophalen waren we eigenlijk net te laat (van 12-14.30 uur was het kantoor dicht), maar ze wilden op ons wachten. De auto stond al klaar voor de deur. We hadden een Kia Sportage besteld, maar er stond een Toyota landcruiser Prada 4×4 klaar voor ons! Wat een mooie upgrade!
Na eerst nog wat perikelen om voldoende lucht in de banden te krijgen, gingen we op weg naar Aït Ben Haddou. Binnen anderhalf uur rijden hadden we onze eerste (en enige gelukkig) bekeuring te pakken. Zogezegd voor te snel rijden. We dachten er het onze van, maar we hebben hem maar betaald, want het was de discussie over 15 euro niet waard.
Ik had een route uitgestippeld via een mooie bergpas, maar eenmaal in de bergen begon het te stortregenen. Enorme modderstromen en grote stenen kwamen de hellingen af. De weg lag bezaaid met rotsen en de hellingen zagen er bepaald niet stabiel uit. Het was echt doodeng en gevaarlijk. De aanvankelijk geplande route over de bergpas lieten we voor wat het was, omdat dat weggetje nog veel smaller was en er daardoor helemaal geen uitwijken meer mogelijk was. We waren erg opgelucht toen we de bui en de bergen achter ons lieten.
In Aït Ben Haddou deelden we een kamer met z’n vijven. En er was een zwembad! Tijd voor ontspanning na alle inspanning.
