We hadden geen beste nacht achter de rug zo voor het eerst in een tent. De avond ervoor waren we te laat gestart met de inrichting van de tenten en daardoor was eigenlijk alles net niet goed genoeg op orde: ik had niks voor onder m’n hoofd en Jasper had ruzie met de ritssluitingen van de tent; hij voelde overal vlooien of andere kriebelbeestjes en bij mij liep er ‘s nachts een beest (rat?) over m’n benen (achteraf was dat waarschijnlijk Daantje, want die vond ik ‘s ochtends onder in een hoekje van de tent opgerold).
Om 5.15 uur ging de wekker, zodat we om 6 uur konden ontbijten. Maar het klaarmaken en inpakken in het stikdonker viel niet mee en al direct liep ons schema uit. Wat later dan gepland, liepen we langs de rivier het, steeds smaller wordende, dal omhoog. We liepen heerlijk in de schaduw en de klim was prettig en niet zo steil. Vlak voordat we aan de pas zouden beginnen hielden we nog even een korte stop met een sinaasappel en nootjes. Daarna zouden we in 20 minuten boven zijn volgens Mohamed. Wij telden er in gedachten alvast 10 minuten bij op, want zo werkte het meestal. In de volle zon liep een paadje langs de kale berg omhoog. Daantje had het zwaar, maar een muziekje op de I-phone sleepte haar er doorheen. En zowaar: in 20 minuten waren we inderdaad boven! Knap gelopen van iedereen.
Na de klim begonnen we aan de ellenlange afdaling. We moesten maar liefst 1.460 meter dalen! Het was duidelijk merkbaar dat de Sahara vlakbij was: het was stoffig en zandig en vooral heet, heeeeeel heet! En het was er kaal: de sporadische beplanting bestond uit wat bolletjes taai gras en een stekelig dor struikje hier en daar.
Gelukkig stond er flink veel wind op sommige stukken, wat voor psychologische verkoeling zorgde (maar wel alsof er een hete föhn op je gericht werd). Op andere stukken was het windstil en was de hitte ondraaglijk. Er kwam geen einde aan de afdaling en de moed zakte wel wat in de schoenen. Het was zó vreselijk heet! De ondergrond bestond uit zand en gruis en was af en toe verraderlijk steil en glad. We naderden een dorpje en liepen over de plaatselijke afvalstort met luiers. Wat een entree. In het dorpje vonden we eindelijk de eerste schaduw sinds uren; onder een grote boom probeerden we onze lichaamstemperatuur te laten dalen. Mohamed nam ons mee naar een oud baasje, waar we even op adem konden komen met een glaasje Fanta. Het had iets grappigs: vijf oververhitte rode mensen en die oude baas met slechts 2 tanden in z’n mond, die tegen ons praatte alsof we alles wel konden verstaan. Maar met Mohamed als tolk lukte het wel. Jasper had ook last van de warmte, want hij begon spontaan Nederlands tegen Mohamed te praten en herhaalde z’n vraag in het Nederlands toen hij zag dat Mohamed geen bal begreep van wat hij zei. Het was een grappig moment.
Mohamed regelde dat een van de muildiermannen ons tegemoet zou komen. Dat klonk de dames als muziek in de oren. Tieme zat een klein stukje op het muildier, maar besloot toen al snel dat hij liever ging lopen. Hij was heel blij met z’n keuze toen het muildier een steil paadje werd afgestuurd!
Om 15 uur kwamen we aan bij onze guesthouse in Amsouzert, waar we een kamer voor ons vijf hadden, inclusief eigen toilet en douche! Ondanks de muren van stro en cement vond Renske het allemaal superluxe. Mooi om te zien hoe waardering in kleine dingen kan zitten!
We lunchten in de gezamenlijke ruimte, die vanwege een aanstaand feestje versierd was met ballonnen. Het was zo warm dat de ballonnen spontaan klapten. Er was verder niemand, behalve een Zwitserse dame. We raakten aan de praat. Ze liep alleen met een gids en had dezelfde etappe gelopen als wij. We waren haar tentje vanmorgen inderdaad gepasseerd vlakbij de onze.
Terwijl de kinderen wat uitrusten, gingen Jasper en ik met elkaar in gesprek over de komende dagen en of het nog verantwoord was, deze tocht in deze hitte. De regel is als één van ons wil stoppen, dan stoppen we en Jasper twijfelde nu erg. We bespraken onze zorgen met Mohamed. Hij gaf aan dat de komende dagen waarschijnlijk beter te doen zouden zijn, door een gunstiger ligging van de hellingen en door nóg vroeger te starten. Hij had het volste vertrouwen in de kinderen; bovendien herstelde iedereen steeds goed en hadden we het allemaal weliswaar veel te warm, maar van oververhitting was geen sprake. De kinderen wilden al helemaal niet stoppen; vooral Tieme was verontwaardigd dat dat überhaupt werd voorgesteld. Na uitgebreid te hebben gepraat en een plan B en C te hebben besproken, besloten we samen het nog een dag aan te zien.
‘s Avonds dronken we thee op het dakterras en keken uit op de bedrijvigheid beneden in het dorpje.
Afstand: 18 km – 615 hm
