Ruim voor onze wekker ging, waren we natuurlijk allang wakker geworden door het luidruchtige opstaan van de andere groepen. Ik deed nog een laatste wissel van kleding en besloot toch maar om m’n thermolegging niet aan te trekken, maar een regenbroek over m’n broek heen te doen. De spikes gingen in m’n eigen rugzak en verder genoeg eten en warm water. Het werd er allemaal niet lichter op. Als ontbijt had ik voor noodlesoep gekozen. Dat vond iedereen maar raar, maar het ging er goed in. En toen was het tijd om te vertrekken, om 5 uur ’s ochtends! Chhiering zou bij Sjoerd en Karianne blijven. De broer van Chhiering, Lakpa, zou met mij lopen en de andere porter met Marleen.
Het had ’s nachts stevig door gesneeuwd, dus het pad begon al gelijk glad over stenen en aangevroren stukken sneeuw. Ik moest er even in komen. Zeker zo in het donker met hoofdlampjes op. Die overigens al vrij snel uit konden.
Ik probeerde rustig te starten, want de dag was lang en de hoogte maakte het zwaar. Maar op den duur kwam ik in een lekker tempo en liepen Sjoerd, Karianne en ik met Chhiering voorop. Marleen had het wat zwaarder en liep wat rustiger, samen met de twee porters. Onderweg zagen we een flinke lawine, redelijk dichtbij. Indrukwekkend! Gelukkig was het wel ver genoeg, hoewel we wel degelijk de stuifsneeuw en de ontstane sneeuwwolk over ons heen kregen. Een bijzondere ervaring en het maakte weer even duidelijk dat we toch wel met iets stoers bezig waren.
We liepen verder omhoog en aan het einde van de bergkom hing een donkergrijze wolk; die beloofde duidelijk meer sneeuw. Alle bergtoppen lagen verscholen in het dikke wolkendek. Wat ontzettend jammer! Geen blauwe luchten, met witte bergtoppen en mooie vergezichten, maar een grijswitte wereld… want inderdaad ging het sneeuwen en daar hield het niet meer mee op tot onze eindbestemming.
De klim naar de pas zou drie tot vijf uur duren: drie uur bij makkelijke omstandigheden (weinig sneeuw, droog, zonnig) en vijf uur bij moeilijke omstandigheden (diepe sneeuw en slechtere weersomstandigheden). Bij ons lag er direct vanaf start sneeuw en we moesten soms echt heel diep door de sneeuw ploegen. Daarbij sneeuwde het en stond er een harde ijzige wind. Kortom, de koers lag op vijf uur klimmen en om 10 uur op de top.
We hadden een lekker tempo en we haalden de ene na de andere groep in. We kwamen achter de eerste groep porters terecht die het pad uitstampten. Op den duur liep die hele groep verkeerd en moest Chhiering ze terugroepen. Zo kun je dus gauw verkeerd lopen als alles onder een dik pak sneeuw ligt en je zicht beperkt is. Ook bleek dat Chhiering écht heel ervaren was; dat gaf vertrouwen.
De hoogte, de weersomstandigheden en de flinke hoeveelheid sneeuw maakten het zwaar. Door het stappen in de sneeuw, voetje voor voetje in een tergend traag tempo, kwam ik bijna in een soort tranche. Het was net of alle zintuigen uit gingen en ik alleen maar bestond uit steeds een stapje voorwaarts in de diepe sneeuw. Ik beleefde de wereld om me heen vanuit een soort bubbel; dat is wat hoogte blijkbaar met je doet. Chhiering vertelde hoe lang het nog was, maar ik kwam er maar niet uit of hij fifteen of fifty minutes zei. Hij herhaalde het op verzoek nog een paar keer, maar ik kon er niks van maken. Als ik naar het tijdstip keek (nog geen 9 uur ’s ochtends) moest het fifty zijn, dacht ik…. Pffff, lange weg te gaan nog….
En toen ineens zei Chhiering: “seven minutes”. Huh!? Waren we er bijna!? Nu al!? Wauw!!! Daar waren ineens de gebedsvlaggetjes op de pas, op maar liefst 5.160 meter!!! We hebben het gewoon gehaald! We omhelsden en feliciteerden elkaar. En namen uiteraard snel enkele foto’s.
Marleen was een eind achter geraakt en het was veel te koud en te slecht weer om op haar te wachten. Op de foto’s staan we dus maar met z’n drieën. Ontzettend jammer. Maar jee, wat was het koud zeg!
Met steenkoude handen bonden we onze spikes onder (gelukkig hielp Chhiering me) en zetten de afdaling in. Die was hier en daar steil en tricky, zeker het eerste stuk.
Op den duur zaten we achter een hele rij porters en Nepalese wandelaars (o.a. een kerel die we eerder ook al tegen waren gekomen in een lodge) en er werd zo enorm geprutst. We stonden heel lang stil. De een na de ander gleed uit. Zo zonder spikes en met 30 kg op de rug kon ik me voorstellen, maar er zaten er ook tussen met spikes en zonder bepakking, die zo gigantisch aan het prutsen waren. Ik stond verder achteraan in de rij dan Sjoerd en Karianne en door het gedoe voor me werd de afstand met hen steeds groter. Op den duur was ik het beu en ging ik links en rechts inhalen. Op goed geluk trok ik m’n eigen spoor in de sneeuw en vond het gaaf dat het lukte heel die rij voorbij te komen (weer dat Transalp-gevoel). In de glijdende rij blijven staan was riskanter geweest.
Om 11 uur kwamen we aan bij een lodge, waar we konden lunchen en op Marleen wachten. Ik at een veg egg cheese fried potato en dat ging er goed in. Een uur later sloot Marleen ook aan. Ze had vooral veel last van misselijkheid en het eten ging al dagen moeizaam. Achteraf bleek dat toch door de hoogte te komen, want onder de 3.500 m verdween haar misselijkheid als sneeuw voor de zon. Tot m’n grote verbazing had ik nul last gehad van de hoogte, af en toe een beetje een zwaar dof gevoel in m’n hoofd, maar dat mocht geen naam hebben en het verdween volledig zodra ik een ibuprofen nam.
Na de lunch moesten we nog een klein stukje verder dalen. Het bleef sneeuwen en koud. Onderweg zagen we nog een fluithazen, knaagdieren met ronde oren. Om ongeveer 14 uur kwamen we aan in Bimtang, waar Sjoerd en ik opnieuw een kamer deelden. Het was idioot koud! Maar… ze hadden wel een warme douche! Sterker nog: een hete douche van maar liefst 42 graden. Nou was dat ook juist wel lekker, want het was een klein straaltje en verder was het gewoon een koud en kil schuurtje. Maar wat een genot om na een week eindelijk weer eens m’n haren te kunnen wassen!
De rest van de middag brachten we knus bij de kachel door. We droogden er onze kleding, maakten armbandjes, lazen een boek, aten popcorn en dronken thee, warme chocomelk, oploskoffie en bier, om te vieren dat we de pas succesvol waren overgestoken. De volgende dag hoorden we dat de pas ’s avonds was afgesloten. We hadden dus mazzel gehad én het gaf ook wel aan dat we echt onder zware omstandigheden hadden gelopen.
We aten lekker op tijd en ondanks dat de pizza aan de kleine kant leek, ging hij maar met moeite op. Om 19.30 uur dook ik m’n bed in met een Netflixserie.
Wat een dag en wat een gave ervaring!!! Ik voelde me trots!
