We begonnen de dag bovenop het (overdekte) dakterras van de riad met een overdadig ontbijt: crepes, kleine dikke pannenkoekjes, omelet, yoghurt, banaan, verse sinaasappelsap, zoete broodjes…. Het was allemaal superlekker en veel teveel. Ditmaal waren we niet de enige gasten. Er zaten nog 4 Spanjaarden en er zat een, uit Nederland afkomstig, Marokkaans echtpaar met hun 2 kinderen. Beide jongens met hun i-pad op tafel en geen tijd om te ontbijten. Of geen zin. Hoe lief hun moeder ook vroeg of ze dan misschien dit wilden, of dit, of dit dan misschien? Eerder zagen we in Marrakech hoe een groepje jonge jongens ongelooflijk op hun sodemieter kreeg van enkele omstanders toen ze een rotje gooiden. We hadden het hier later over met onze gids Mohamed; in Marokko vindt een groot deel van de opvoeding plaats buiten het gezin. Ook de omgeving spreekt de jeugd aan op hun daden…. Ik heb even overwogen me met deze verwende Nederlands-Marokkaanse jongens aan de ontbijttafel te gaan bemoeien…. Maar dat is in Nederland helemaal niet gepast, dus ik hield maar braaf m’n mond.
Na het ontbijt gingen we de stad in. Van te voren had ik al een aantal plekken uitgezocht die de moeite waard waren om te bezoeken. Zo stonden onder andere de stadspoort(en) en de Koranschool op het lijstje. Maar beide werden op dat moment gerenoveerd en waren gesloten. We bezochten wel het Mausoleum van sultan Moulay Ismail. Erg de moeite waard! En omdat we vroeg waren, was het nog rustig.
Verder dwaalden we door de medina langs de vele kraampjes en constateerden we dat we de souk van Meknès misschien wel leuker vonden dan die van Marrakech, omdat deze minder gericht was op de toeristen. Er werden vooral dagelijkse producten als kruiden, groenten, fruit, kippen, vis (bwehk) en kleding verkocht.
We kochten er de tas die Renske al een poos op het oog had en we kochten een theepotje. Nu nog de thee en de glaasjes!
Op een groot dakterras aan het grote plein dronken we een drankje. Er was zoveel te zien dat we een tweede groot glas verse jus voor anderhalve euro bestelden.
Vroeg in de middag gingen we terug om siësta te houden. We vonden de temperatuur van 35 graden ondertussen prima te doen, maar na een hele ochtend stad vol prikkels, mensen, geluiden, geuren en kleuren was het fijn om even wat rust op te zoeken. De een had dat wel harder nodig dan de ander. Renske genoot met volle teugen; Tieme vond het op enig moment genoeg. Volgens mij hadden we een prima balans.
‘s Avonds aten we bij een restaurant dat we nooit zomaar hadden gevonden, laat staan dat we er naar binnen zouden zijn gegaan. Via de Lonely Planet en internet kwamen we op deze plek met goede reviews: “Alsof je bij de mensen thuis bent”…. Nou, daar was niks teveel van gezegd! We kwamen aan bij een gesloten deur. Behalve dat er een sticker van TripAdvisor op de deur zat en er een onopvallend bordje boven de deur hing, zag je verder aan niks dat er een restaurant achter verscholen zat. We klopten op de deur en liepen een lange gang in. Er kwam iemand aan en die ons naar een soort woonkamer bracht. We waren de enigen. Vooral Renske vond het wat ongemakkelijk. De kaart was overzichtelijk en we kozen 3 tajines om te delen in de hoop dat we dan niet weer heel veel over zouden hebben net als de vorige avond. We waren echt bij de mensen thuis, want we hoorden het jongste dochtertje van de eigenaar huilen en booszijn, we hoorden het gezin praten en op den duur hoorden we zelfs iemand een hele harde wind laten, tot grote hilariteit van de kinderen. Het was weer een bijzondere ervaring, maar we hebben wel echt superlekker gegeten!!
