Met z’n vieren brachten we twee dagen door in bed, op de wc en boven een emmer. Aanvankelijk leken alleen Daantje en ik ziek te zijn en het ontbijt te moeten overslaan. Maar in de loop van de ochtend sloten Tieme en Renske al snel aan. Toen was wel helder wat de boosdoener moest zijn: de drankjes van de vorige avond.
Jasper maakte in z’n eentje een rondje door de stad en ontdekte dat er hele leuke steegjes waren buiten de drukke kraampjes-straatjes om.
Op de tweede dag gingen we ‘s avonds toch maar ergens een klein hapje eten. Het was heel lekker eten zei Jasper, maar met z’n vieren vochten we tegen de misselijkheid: te veel geuren en te heftige smaken.
Tijdens onze Marokko-reis was Chefchaouen de enige plek waar we drie nachten verbleven. Dat kwam nu gelukkig wel goed uit, want nu konden we in elk geval uitzieken. Maar het waren wel erg verloren dagen. En de hike in het Rifgebergte moesten we laten schieten.
Pas op de dag van vertrek konden we nog iets van het blauwe stadje Chefchaouen zien. We hadden de auto al vroeg voor de deur ingeladen. Na 10 uur ‘s ochtends was het gebied voor onze accommodatie wandelgebied en dan kon je over de (toeristen)koppen en kraampjes lopen. We wilden vóór het ontbijt nog even de stad in. We slenterden dus al vroeg door het stadje, vechtend tegen de misselijkheid en de zweetaanvallen negerend. Nee, we waren zeker nog niet fit. En dat de hele stad vergeven was van zwerfkatten en dus uitwerpselen, inclusief bijbehorende stank hielp bepaald niet mee.
Er was een grappig moment: een man vroeg ons waar we vandaan kwamen. Die vraag werd echt heel vaak gesteld en meestal door verkopers die er dan negen van de tien keer “allemachtig prachtig” achteraan gooiden. Maar deze man was duidelijk geen verkoper. Hij vroeg of we een foto wilden maken, van hem en z’n gezin, dachten we. Maar nee, hij vroeg of hij met zijn gezin met óns op de foto mocht. We vroegen ons af wat zo iemand dan met zo’n foto doet: “Kijk, hier staan we met blonde Nederlandse mensen op de foto”? Dat we overal opvallen was wel al duidelijk. Met name Daantje deed veel hoofden omdraaien.
We maakten ons rondje door de stad niet te lang en om 10 uur schoven we aan bij het ontbijt in de tuin van onze accommodatie. Het smaakte allemaal maar matig, maar we deden ons best.
Daarna was het tijd om in de auto te stappen en richting de kust te gaan. Gelukkig hadden we een korte rit voor de boeg van slechts anderhalf uur. En toen was daar de Middellandse zee! We waren van de Sahara tot aan de zee gereden. Een bijzonder besef.
Om de tijd tot inchecken bij onze een-na-laatste accommodatie te overbruggen namen de kinderen alvast een duik in de zee.
We hadden weer een mooie overnachtingsplek voor twee nachten, met een fijne tuin en een schat van een gastvrouw, die ‘s avonds heerlijk voor ons kookte (kip met pruimen).
