Gelukkig bleef het verder ‘s nachts droog. Evengoed sliep ik wel heel slecht, mede door het soms blatende, eenzame lammetje en de onmogelijke helling waarop onze tent stond. We ontbeten pas om 7 uur. De routine zat er ondertussen best aardig in: slaapzakken in de hoezen proppen, donsjasjes uit de kussenslopen in de zakjes, dagrugzakken en andere tassen inpakken, camelbacks en bidons vullen, ontbijten. Het kostte meer tijd dan het half uurtje dat Mohamed steeds in de gedachten had, maar we kwamen aan het eind van de trekking redelijk in de buurt. Na het ontbijt deelden we de fooien uit aan de mannen en maakte ik foto’s van onze groep.
En toen gingen we voor de laatste keer op pad. Het eerste deel van de tocht ging langs de oude refuge en diverse hutjes van herders. We passeerden een man met een muildier, die begon hard te roepen naar een herder hoog op de berg. Mohamed vertelde dat in de bergen op deze manier veel wordt gecommuniceerd en dat de mensen een uitzonderlijk goed gehoor hebben. Het was leuk om zo door deze meer, zij het schaars, bewoonde wereld te lopen met omheinde weitjes, kuddes geiten, herders, gestapelde muurtjes en terrassen met akkertjes.
We klommen verder omhoog door een jeneverbesbos met eeuwenoude bomen: een grote droge gruishelling met daarop her en der een Juniperus. Echt heel erg mooi (en warm). Uiteindelijk kwam de pas in zicht en achter ons zag ik onze muildieren aan komen. Ik liep snel door naar boven in de hoop nog wat mooie foto’s te kunnen maken bovenop de pas. Maar… Het was er een drukte van jewelste en er stond zelfs een kraampje bovenop! Blijkbaar was dit een druk belopen klim vanuit Imlil. Het was wat bevreemdend en lachwekkend.
We trakteerden onszelf op een glas versgeperste sinaasappelsap en de muildiermannen zetten de kinderen op een muildier voor nog wat foto’s (ook voor zichzelf en hun thuisfront). Daarna namen we definitief afscheid.
Onder in het dal zagen we Imlil liggen. Het was nog een flink stuk dalen en dat vonden m’n knieën niet zo leuk. Naarmate we verder daalden nam de beplanting toe. We liepen we door een prachtig walnotenbos met een irrigatiesysteem van goten. We kwamen aan in het dorp en liepen door naar de beroemde waterval van Imlil. Her was er een carnavalesk gebeuren met kraampjes, plateautjes met overkappinkjes, gammele bruggetjes en heel veel toeristen (zowel Europeanen als Marokkanen). Wat een gekkenhuis! Om Mohamed te plezieren maakten we een foto voor de waterval. Een zelfde situatie deed zich eerder voor in Nepal waar ik eveneens een foto maakte van een waterval enkel om de gids (Chirring) te plezieren.
Mohamed nodigde ons uit om bij hem thuis te komen eten. Vol trots nam hij ons mee naar z’n huis en stelde ons voor aan z’n ouders, broertje, zus en dochtertje. We aten salade, een tajine met kip, rijst en groenten. Het was heerlijk. Na de maaltijd kwam z’n vader bij ons zitten en praatten we vooral over klimaatverandering en de aardbeving, terwijl Mohamed de kinderen meenam om bij de schapen te kijken. De gevolgen van de aardbeving (2023) en klimaatverandering zijn duidelijk zichtbaar in Marokko en de mensen maken zich er veel zorgen over.
Toen was het om afscheid te nemen, de auto stond klaar. Althans… auto…. Het was een mini-bus voor 15 personen! De chauffeur zette ons een uur later af bij een eenvoudig berberhuis in Aguergour, waar we drie kamers hadden met elk een eigen douche en toilet; we waren de enige gasten. Er was geen airco en het was er ongelooflijk heet. We dachten aan al die mensen die nu een jaar na de aardbeving nog steeds in tenten woonden. De regio waar we waren was hard getroffen hadden we gezien.
We hoopten ‘s avonds te kunnen paragliden, maar het zag er niet zo gunstig uit, want het was wederom gaan regenen. Toch stond er ineens iemand in de hal die ons kwam ophalen om te gaan paragliden. We wilden net aan tafel gaan, dus het was even schakelen! We stapten in een gammele auto en onderweg werden nog wat mensen opgepikt, die in de kofferbak kropen of aan de buitenzijde aan de auto hingen. We reden ruim een half uur omhoog de bergen in, terwijl de jongen achter het stuur (de hoofdpiloot begrepen we) grapjes maakte en er vrolijk op los babbelde. Ik wist nog niet zo goed wat ik van deze spontane en onverwachte actie met deze ADHD-mannen moest vinden.
Eenmaal bovenop de berg werden de parachutes uitgelegd…. En toen draaide de wind…. We wachtten tevergeefs een klein uurtje. Geen paragliden vandaag. De teleurstelling was groot.
Gelukkig had de vrouw van de keuken ons eten bewaard en we schoven aan voor een late maaltijd met kip-tajine met frietjes. De volgende dag zouden we herkansen.
Afstand: 12.5 km – 436 hm
