Om 1.30 uur lag ik klaarwakker in m’n tentje met Daantje tegen me aan geplakt. We moesten nóg vroeger opstaan dan anders en dat resulteerde erin dat ik nu wel heel erg vroeg wakker was. Tegen de tijd dat om 3.45 uur de wekker ging was ik net weer in slaap gevallen. We hadden een kwartiertje om ons aan te kleden en dan aan te schuiven bij het ontbijt in de keukentent. Het scheelde dat we niet alles hoefden in te pakken, omdat we nog een nachtje op dezelfde plek bleven. De kok had extra z’n best gedaan en had pannenkoeken gebakken op deze speciale dag. Dat wilde er in elk geval nog een beetje in. In de verte zagen we hoger op de berg een lint van lampjes. Om 4.45 uur startten we aan onze topbeklimming en vormden we ons eigen lintje. Het was een bijzondere ervaring, dat klimmen in het stikdonker over rotsen en stenen. Het was bepaald geen eenvoudig pad, maar iedereen vond z’n modus en gestaag gingen we omhoog, terwijl het langzaam steeds een beetje lichter werd.
We kwamen achter een jong stel te zitten en gingen er voorbij; ze hadden het duidelijk een stuk zwaarder dan wij. Vervolgens liepen we achterop een grote groep van een stuk of twintig fitte jongvolwassenen. Ze gingen allemaal voor ons aan de kant, zodat we konden passeren. Daar werd een mentale dreun uitgedeeld: ingehaald worden door een stel kinderen… We hoorden iemand vloeken “Goddamn! Those are kids!”. De kids kregen vleugels!
Het was veel frisser dan we hadden gedacht. De kinderen trokken regenjasjes aan, maar handschoenen waren ook niet verkeerd geweest; het was een vreemde gewaarwording na al die hitte. Na een paar uur klimmen kwamen we op het eerste deel van de top. Het ging allemaal nog verrassend soepel bij iedereen en, behalve de gebruikelijke kortademigheid, leken we weinig last te hebben van de hoogte. Over de graat van de berg klommen we verder richting de top en na een laatste flauwe helling stonden we om 8.00 uur boven! Wat was iedereen trots! En wat mooi om dit met z’n vijven te doen. We maakten de nodige foto’s, genoten van het uitzicht en de alpenkauwen, aten onze Snickers en spraken even met de Zwitserse dame, die we al een paar dagen steevast tegenkwamen. Zo bijzonder als dat wij het vonden dat zij deze trekking alleen deed, zo bijzonder vond zij het dat de kinderen dit deden.
We begonnen aan de lange afdaling. Mohamed nam Tieme onder z’n hoede en hielp hem op de lastige stukken. Het was soms verraderlijk glad. Mohamed vertelde dat er regelmatig doden vielen in de winter, doordat mensen de aanwijzingen van de gidsen niet opvolgden. Na 2en half uur kwamen we allemaal heelhuids beneden. Hongerig vielen we aan op de lunch in ons tentenkamp. En voor bij de thee ‘s middags had de kok bini’s (beignets) gemaakt, een ware traktatie en beloning op deze dag.
De rest van de middag bestond uit rusten. En tijd doorbrengen in de tent, want het begon zowaar te regenen! Dat had het sinds september niet meer gedaan. We moesten even afwachten wat dit voor de etappe de volgende dag zou betekenen. Bij veel regen konden hellingen instabiel worden en gezien het sinds de aardbeving van september 2023 niet meer had geregend of gevroren waren de bergen eigenlijk nog niet goed gestabiliseerd.
We keken met een trots gevoel terug op deze bijzondere dag. Wel vonden we deze topbeklimming allemaal minder zwaar en spectaculair dan de pas-oversteek van de dag ervoor. Maar we hadden toch maar mooi op bijna 4.200 meter gestaan! Een knappe prestatie!
Afstand: 9 km – 1000 hm
