De vijfde dag beloofde een lange te worden: we zouden een hoge pas oversteken van 3.660 meter en dan weer dalen richting de berghut onderaan de klim naar de Toubkal, de Refuge Toubkal.
Tegen heug en meug zaten we ons ontbijtje weg te werken in het schuurtje, met kaarsjes in de muren gestoken. Om 4.00 uur was de wekker gegaan. Ontbijten ging moeizaam op dit vroege tijdstip. We hadden haast om zo snel mogelijk te vertrekken; en niet wij alleen, maar ook de muildiermannen waren al hard bezig de muildieren klaar te maken, want ook hen wachtte een zware dag. De pas die we moesten oversteken bestond op grote gedeelten uit steile zigzagpaadjes met af en toe grote hoogteverschillen. Mohamed vertelde ons dat muildieren dat heel spannend en vervelend vinden. Muildieren onthouden heel goed en dus weten ze al wat er komen gaat, waardoor ze op voorhand al nerveus zijn. Inderdaad waren de muildieren de voorgaande avond al onrustig en was er een voor de zoveelste keer vandoor gegaan, met een muildierman op slippertjes achter haar aan rennend.
We vertrokken in het stikkedonker over het enorme puinveld dieper het dal in en lieten het meer achter ons. Het eerste gedeelte was flauw klimmen en waren het vooral de donkerte en de stenen die het uitdagend maakten. Ruim voordat we aan de echte klim begonnen was het licht. We klommen omhoog in een fantastisch mooie kloof. En heerlijk in de schaduw. Hoog boven ons torenden woeste en ruige bergen uit en het was nauwelijks te geloven dat we daar overheen konden.
We waren al een paar uur aan het klimmen, toen Mohamed zei dat het nog ongeveer een uur was tot aan de pas. Dat kwam hard aan bij Renske, bij wie de moed in de schoenen zakte. Ik zette een muziekje aan op m’n IPhone en zingend en dansend klommen we het laatste stuk omhoog (“We dansen de zon op!”). We did it!! Bijna 1.500 hoogtemeters hadden we overwonnen. Wat een enorme klim! Maar wat gaaf! Mohamed feliciteerde iedereen met een high five.
We hielden een korte pauze net onder de pas en daarna begonnen we aan de lange afdaling richting de Refuge de Toubkal. We hielden even stil bij de berghut voor een drankje en liepen daarna door naar een afgelegen plekje iets verderop, waar ons kamp stond opgesteld. Ditmaal inclusief de keukentent. De kok zette er in no-time weer een fantastische maaltijd klaar. Dat ging er wel in. Iedereen had honger als een paard na deze pittige etappe.
De rest van de middag fristen we ons op met een koude wisseldouche in de refuge, rustten we lekker uit en hadden we een mooie ontmoeting met een herder: toen we terug kwamen van het douchen kwam Mohamed met een geitje van 1 dag oud aanlopen, met naast hem een trotse oude man (hij bleek slechts 58 jaar oud te zijn, maar zag er uit als minstens 75 met die twee tanden die hij nog had). Hij had het jonge geitje gisteren in de bergen gevonden en het mee naar huis genomen om daar te verblijven tot het oud genoeg was om bij de kudde te blijven. Tot die tijd loopt de man elke dag met het geitje omhoog om bij de moeder te laten drinken. Trots gaf hij de kinderen om beurten het geitje in de armen en hij wilde ook nog wel even poseren voor de foto.
Ook deze avond doken we op tijd in onze slaapzakken, een beetje gespannen voor de top-beklimming de volgende dag. Tieme had wat last van de hoogte (hij had hoofdpijn en was misselijk); hopelijk verdween dat na een nachtje slapen.
Afstand: 12 km – 1485 hm
