Vanmorgen wilden de kinderen uitslapen en kozen ze voor een ontbijt om 9 uur. En dat was prima, want vanwege de hitte stond er verder weinig op het programma. We zouden pas aan het einde van de middag richting de Sahara gaan. Het was het uitgebreidste ontbijt so-far! Pannenkoekjes, een cakeje, een gekookt ei (dat we allemaal lieten staan nadat ik de mijne had gepeld en eraan had geroken), een yoghurtje, vers geperst sinaasappelsap en lekker vers brood.
Na het ontbijt waste ik wat shirts, die binnen een half uur droog waren (zó warm was het!). En verder zwommen we wat en hielden we siësta. Jasper haalde nog wat brood bij een winkeltje en zag de thermometer van de auto 50 graden aangeven. Bizar!
Via het resort waar we verbleven hadden we een nachtje in de woestijn geregeld. Rond 18 uur werden we opgehaald door Hassan, de gids die ons mee zou nemen de woestijn in. Het was een vrolijke jonge kerel, die in hoog tempo over de zandduinen denderde in z’n auto zonder airco. We zaten te stuiteren op de achterbank en slingerden van links naar rechts. We reden steeds dieper de woestijn in, de stenige, rotsige woestijn ging langzaam over in de bekende zandwoestijn. Wat gaaf! En wat was het verschrikkelijk heet!
Na meer dan anderhalf uur lang schudden en hobbelen kwamen we aan bij het tentenkamp waar we zouden overnachten. In een grote cirkel stonden grote luxe tenten opgesteld. Elk met een eigen wc en douche en luie stoelen op de veranda. In het midden van de cirkel was een verhoging met daarop poefjes en kleine tafeltjes. Een Berberman ontving ons daar met thee. We vroegen ons af of hij het kamp jaarrond beheerde of dat hij speciaal voor ons was gekomen,want ook hier waren we de enige gasten. Ondertussen was het stevig gaan waaien en het zand vloog je om (en in) de oren. Buiten blijven was geen optie en dus zochten we de grote eettent op. Tieme begon steeds ongelukkiger te kijken; die vond het helemaal niks deze verlaten plek. We hadden bijna 2 uur lang in een 4×4 zitten stuiteren door de woestijn en waren echt ver verwijderd van de bewoonde wereld. Dat maakte de beleving erg intens, naast de bijna ondraaglijke hitte, de continue dorst en het felle klapperen van de tenten in de storm.
Uiteindelijk ging de storm wat liggen en konden we buiten eten. De man had erg z’n best gedaan met een pasta, een salade en een tajine met vlees en ei, maar we waren allemaal over de ergste honger heen om 22 uur. We luisterden nog even naar trommelmuziek van de 3 mannen en daarna was het tijd om een bed op te zoeken, want de kinderen vielen bijna om van de slaap. We besloten buiten te slapen, want in de tenten was het geen doen door de hitte. Door de weer toenemende wind en de hitte (tegen de 40 graden, ook ‘s nachts) deden we allemaal geen oog dicht. Om 6 uur zat ik klaar voor de zonsopkomst. Het was machtig mooi.
Ondertussen maakten we ons wel zorgen over het water. Tijdens de trekking in het Atlasgebergte hadden we steeds 2 liter water per persoon mee en daar was het ook heel warm en spanden we ons in. Nu verbleven we alleen een nachtje zonder inspanning in de woestijn en hadden we veel te weinig aan 2 liter per persoon. We hadden ons echt misrekend en dat was niks voor ons. We stikten van de dorst en werden er erg nerveus van. Gelukkig konden we in het kamp nog wat kopen.
Na het ontbijt nam onze chauffeur ons mee naar een oase. Wederom scheurde hij met grote snelheid over de zandduinen. Met de raampjes open, de hete stoffige lucht in ons gezicht en Marokkaanse Blues door de speakers was het een bijzondere ervaring. Bij de oase zagen we dromedarissen. En tot onze grote vreugde zagen we twee gazelles! Zomaar in het wild. Niks wildpark! Heel gaaf.
Verder bezochten we een Nomadenvrouw en dronken daar thee en aten zoete plakkerige dadels. Op de thee kregen we de dikste schuimkraag die we tot nog toe gezien hadden. Een teken van gastvrijheid: hoe meer schuim, hoe gewenster je bezoek. De chauffeur legde uit dat ze daarvoor Acacia-hars gebruikte en we kregen een klein pakje met brokjes mee van de vrouw. Het was een bijzondere ontmoeting met deze vrouw van mijn eigen leeftijd. Het is een hard bestaan, het nomadenbestaan. Hassan wist er veel over te vertellen, omdat hij de eerste acht jaren van z’n leven ook een nomadenbestaan leidde. Z’n ouders probeerden het later nog eens toen hij dertien was. Klimaatverandering heeft grote gevolgen voor de nomaden. Door de droogte trekken de nomaden niet rond, maar blijven noodgedwongen op dezelfde plek vlakbij een bron.
Het verblijven in de woestijn was een van de indrukwekkendste belevingen ooit!
