10 km | Pyttbua – Tunga
De laatste dag was aangebroken. Toen ik al vroeg richting de wc slenterde bevond de hut zich in een grijze wereld en lagen de bergen rondom verborgen in een dikke laag mist en wolken. De zon deed hard z’n best, maar wilde de wedstrijd nog niet erg winnen. De timelapse die ik met de Go-Pro maakte liet in elk geval weinig boeiends zien en het bleef grijs. Maar… tegen de tijd dat we ons laatste Brinta-ontbijt hadden verorberd, de laatste keer de (eindelijk iets lichtere) rugzakken gepakt waren en de hut netjes achter gelaten, scheen er een vaag zonnetje!
‘s Avonds hadden we besloten de lage en eenvoudige route naar de auto te lopen, dezelfde route als op de heenweg. Maar het gesprek met de twee Noorse zussen, deed ons besluiten toch de hogere route over de fjell te pakken. Dit betekende weliswaar dat we nog wat moesten klimmen, maar waarschijnlijk was het wel minder modderig dan het paadje door het bos. Qua afstand maakte het niks uit. En dus startten we achter de hut met een klim in plaats van een afdaling. Het bleek een goede keuze, want we hadden prachtig zicht op het dal met daarin de slingerende rivier. Naarmate we de hut verder achter ons lieten namen de wolken toe. Het leverde wel een mooi beeld op. We hadden een stevig tempo en voor we het wisten begonnen we aan de afdaling en stonden we na iets meer dan drie uur ineens op het brede pad richting de parkeerplaats. Helaas kregen we de laatste kilometer nog een bui over ons heen. Maar: we hadden het gehaald! Iedereen stond weer heelhuids naast de auto en was ook nog behoorlijk fit (de noodreepjes voor een moeilijk moment waren in de tas gebleven). Wat was het weer een prachtige ervaring geweest! En wat hadden de kinderen supergoed gelopen! De dipjes waren op drie vingers te tellen en duurden nooit langer dan een kwartier, wat echt knap is gezien de lange en moeilijke etappes. Ik was echt supertrots!
In totaal hadden we ruim 60 km en 1.650 hoogtemeters afgelegd, gedurende 30 uur verdeeld over 5 dagen. Nou klinkt 60 km niet bijster ver, maar dat was het wél gezien het Noorse ruige terrein van Reinheimen!
We stapten in de auto en hadden nog een autorit van 5 uur voor de boeg richting ons laatste adres. Bij de eerste de beste supermarkt kochten we kaneelbollen! Die hadden we wel verdiend.
