De dag begon met een uitgebreid gerochel, gespuug en gesnuit in het kleine (en enige) fonteintje op de gang. Zelden zulke onsmakelijke geluiden gehoord. En dat een uur lang. Het was niet echt lekker wakker worden zo. Tot drie keer toe deed ik een poging om naar het toilet te gaan, maar steeds was het bezet of stond er een kerel het gangetje te blokkeren al rochelend en tuffend in het fonteintje. Er waren duidelijk te veel mensen voor te weinig voorzieningen. Eigenlijk was maar 1 hurktoilet echt goed bruikbaar, had ik ’s avonds ontdekt, toen het licht ineens uit ging terwijl ik boven het gat balanceerde. In het stikkedonker zwaaide ik met m’n arm om weer voor een minuutje licht te krijgen, dat werkte blijkbaar op een sensor.
Vandaag hadden we een acclimatisatiedag. In het programma stond deze dag aangeduid als ‘rustdag’, maar daar had het weinig mee van doen. We gebruikten de dag om te acclimatiseren, wat inhield dat we door klommen naar +4000 meter en dan daarna weer terug afdaalden naar onze lager gelegen overnachtingsplek.
Maar de dag begon met vervelend en heel naar nieuws: onze Nederlandse gids moest vanwege familieomstandigheden onverwacht terug naar huis. Voor hem betekende dat in twee dagen 70 km terug naar de bewoonde wereld lopen. Voor ons betekende het dat we met een gids minder de bergpas over moesten en dat onze ‘rots in de branding’ wegviel. Het was wel even schakelen en zoeken naar de juiste spirit. Maar Team-Liquid doet het ook prima als Team-Flexibel. En dus ging ons uitgedunde koppeltje samen met Chhiering en onze twee porters omhoog. Marleen bleef in het hotel, want die was verre van fit en deed er verstandiger aan rustig aan te doen.
De hoogte was voelbaar, maar al met al viel het me niet tegen. Voetje voor voetje en dan komen we er wel. We beklommen een ‘trap’ met aan weerszijden kronkelige papierberken. Ik vond het een prachtig beeld. Het doel en eindpunt vandaag was een grot hoog boven een gletschermeer, op 4.150 meter. Whoopwhoop, opnieuw een nieuw hoogterecord! Tof! Bij de grot kwam precies een van de vrouwelijke gidsen van een andere groep aan. Zij kon mooi een groepsfoto maken! Daarna ging ze zitten mediteren in de grot.
Wij daalden af richting het gletschermeer, waar we voor Chhiering een Tiktok-filmpje opnamen. Op de oever van het meer stonden overal hoge stenentorentjes. Deze kenden we natuurlijk wel uit Noorwegen, maar deze waren versierd met kleurrijke gebedsvlaggetjes. Nadat Karianne en Sjoerd er een torentje hadden gebouwd, daalden we verder richting Samagaun terug. Bij de lunch at ik friet met een gebakken ei; ik had honger als een paard. Ik negeerde de aanhoudende diarree gewoon lekker zoveel mogelijk en was vooral blij dat er weer eetlust was. Ook fijn was dat alle groepen uit het hotel vertrokken waren en we het hotel nu in ons eentje hadden. Dat scheelde een hoop gerochel en andere onsmakelijke geluiden.
