Vandaag hadden we een korte etappe op het programma en dus mochten we uitslapen. De nacht was fris geweest en ik had diep weggedoken in m’n mummyslaapzak gelegen. Heerlijk! Tussendoor was ik nog even wakker geweest om naar de wc te gaan. Brrrr… koud. Maar wat een prachtige sterrenhemel!!
Om half 9 konden we ontbijten. Buiten in de zon! Met zicht op de witte bergen van de Himalaya en grote gieren zwevend boven onze hoofde. Ik had m’n oploskoffie en een heerlijke apple-pancake met jam. Genieten met hoofdletters! Eindelijk keert de eetlust terug. Het zijn nog geen grote hoeveelheden die ik kan eten, maar het begin is er… na bijna een week.
We zouden om 9 uur gaan lopen, maar bleven lekker nog even van de zon genieten en vertrokken pas om 9.45 uur. Ik merkte al gauw dat ik niet te hard van stapel moest lopen. Net als in de Transalp (ik kan het niet helpen, maar ik zie voortdurend parallellen) ben ik een slow-starter. In het begin was ik wat licht in m’n hoofd, maar na een theepauze ging ik lekkerder lopen. Ik begin inmiddels een patroon te herkennen. De theepauze was ook wel een leuk moment: al snel kwam er een meisje bij ons staan, geheel gebiologeerd door de beer van Sjoerd. Haar broer of zus stond er ook bij (geen idee wat het was), met een baby op de rug. Sjoerd maakte een kettinkje voor de oudste twee. Ze waren beiden in de zevende hemel. Het leverde me mooie plaatjes op.
Het was weer een waanzinnig mooie tocht, langs vele Boeddhistische nederzettingen, gebedsmuren en poorten. We kregen zicht op de witte pieken van de Himalaya en uiteindelijk kwam zelfs een stukje van de Manaslu in beeld; helaas lag de top in de wolken.
Rond lunchtijd waren we op onze overnachtingsplek. De lunch ging er goed in: gebakken aardappelen met een gebakken ei. Mjam. Het tij was eindelijk gekeerd na bijna een week erge buikklachten! ‘s Middags hielden we vooral rust en klommen we aan het einde van de middag nog een klein stukje door naar een Monastery. Prachtig! En daar was de Manaslu in volle glorie zichtbaar.
Inmiddels zaten we op 3300 meter, was ik op een hoogte waar ik nooit eerder was geweest en ging de hoogte tellen. Dit was ook ongeveer het moment dat ik met de hoogtepillen zou gaan starten, de Diamox, maar ik voelde me nog zo goed, dat ik ze nog even in de tas liet.
