Vandaag stond de monkeytempel (Swayambhunath) op het programma. Sjoerd ging niet mee, want die was hartstikke ziek geworden die nacht: overgeven, diarree, koorts. Ik had ook wat vage steken in m’n maag en m’n ontbijt smaakte maar zo-zo. Niet teveel aan denken, het kon ook de warmte zijn….
Te voet liepen we door de stad, de toeristische wijken achter ons latend. De wegen waren een soort rotsige zandpaden en de gevels bestonden uit inieminiewinkeltjes van nog geen 4 vierkante meter groot. Er lag vlees en vis, zo in de buitenlucht. Echt foto’s maken durfde ik niet, want ik merkte dat de mensen daar niet zo van gediend waren. We staken de rivier over die dwars door Kathmandu stroomt, wat een ranzige bedoening en wat een stank! Echte derde-wereld-praktijken. Nog voor we goed en wel bij de tempel waren, zagen we al de eerste aap. Eenmaal op de trappen struikelde je er bijna over! Goed op je spullen letten en ze niet te dichtbij laten komen. De tempel was prachtig, maar ook toeristisch en ook hier stikte het van de mensen die je iets probeerden te verkopen. Wij steken hier als lange blanke Hollanders ook wel overal met kop en schouders bovenuit en dat valt op. Er was op den duur zelfs een (Indische?) familie, die met ons hele groepje op de foto wilde! Waren wíj ineens de bezienswaardigheid!
Na de plak-nepalees van gisteren, had ik vandaag een plak-Hollander. Op de luchthaven van Dubai was er een groep vrouwen en die probeerde mij ervan te overtuigen dat het vast niet klopte dat mijn vlucht om 8.35 uur ging, want die van hen ging pas ‘s middags. Een half uur latter kwam ik ze nog eens tegen aan de andere kant van de luchthaven en opnieuw stelde de vrouw in kwestie mijn vluchttijd ter discussie. Ik zei dat ik nu toch écht ging rennen, want over een half uur ging m’n vliegtuig de lucht in. Wie komt er bij het gouden budahbeeld te trap af? Precies! Die vrouw. Die opnieuw over m’n vlucht begon: “o, zat je tóch op dezelfde vlucht als wij!?”. Neeeeeee! Vervolgens wilde ze weten wat ik dan voor m’n ticket had betaald. Ik vond het raar en ongemakkelijk.
De terugweg deden we niet te voet, maar achterop de motor. Dwars door het zotte Nepalese verkeer. Aan de linkerkant van de weg en zonder helm. Ik hoorde meerdere familieleden in m’ achterhoofd: “kijk uit! Niet doen! Pas op!”. Maar o, wat was het vet!!!!
De rest van de middag had ik nodig om bij te komen….. Helaas zetten m’n buikkrampen door en de rest van de dag lag ik kotsend en slapend in bed. En de diarree is ook niet mis. Sinds een klein half uurtje lijkt er eindelijk wat vocht binnen te blijven. Hopelijk heb ik het ergste gehad. Gevolg is wel dat ik nu morgen heel vroeg op moet, om m’n tas klaar te maken en te laten checken. Morgen hobbelen we 6 uur lang in een jeep richting de Himalaya. Onder deze omstandigheden kijk ik daar enorm naar uit…. Not. Maar eerst een nachtje slapen!
