Dit jaar gaat het dan toch echt gebeuren! De vlucht is geboekt, de trekking betaald, m’n vrije dagen gepland. Nepal here I come! Drie jaar geleden stond ik ook al eens helemaal klaar om in m’n uppie richting Nepal te gaan: m’n vliegticket, visum en paspoort lagen klaar op tafel; m’n rugzak stond gepakt in de gang. Tot ik ’s nachts nog even het nieuws checkte (door de spanning sliep ik wat slecht): alle grenzen gingen op slot…. Daar ging m’n geplande reis…. In minder dan 24 uur van te voren moest ik alles afblazen en kon ik m’n rugzak weer uitpakken, om daarna op maandag met thuisonderwijs bezig te zijn in plaats van door Kathmandu rond te dwalen. Als ik toen had geweten dat het nog drie jaar zou duren….
Half april 2023 gaat het dan nu alsnog gebeuren! De weken tellen af.
Ik vind het reuzespannend om zo lang alleen van huis te zijn (bijna een maand!!), zo lang te lopen (12 dagen lange etappes), zo hoog te gaan (5.100 meter!!) en naar een werelddeel te gaan waar ik nog nooit ben geweest (ben nog nooit buiten Europa geweest). Maar ik heb er ook heel veel zin in!
Hoe ziet m’n reisschema er uit?
Op 16 april vlieg ik naar Kathmandu. Daar heb ik 2enhalve dag in deze (schijnbaar) drukke, volle, stoffige en vieze stad. Ik bereid me voor op een enorme cultuurshock en ga proberen al deze, normaal erg ongewenste, stedelijke prikkels over me heen te laten komen. M’n camera gaat mee, dus ik vermaak me er vast wel. Op donderdag stappen we in een jeep richting het Manaslu-gebied. Ik ga daar met een gids en Nepalese dragers het Manaslu-circuit lopen. Het gebied is ‘restricted area’ en daarmee is het lopen met een gids verplicht. Op dit moment van schrijven zijn er pas twee andere deelnemers, dus vooralsnog is het een klein clubje. We zullen een kleine twee weken rondom de Manaslu lopen. Dit is de op zeven na hoogste berg van de wereld en een van de veertien achtduizenders die de wereld rijk is. De top is pas in de jaren vijftig voor het eerst beklommen. Het is geen makkelijke top van deze “Berg van de ziel”, de betekenis van Manaslu. Zo ingewikkeld en spannend gaan wij het niet maken: wij lopen van tealodge naar tealodge en uiteindelijk steken we op dag 10 de Larkya La Pass over, op 5.100 meter. Het is geen makkelijke trekking en vooral de hoogte zal het pittig maken. Hopelijk krijg ik niet teveel last van hoogteziekte….
Ergens rond 2 mei zit de trekking er op en daar eindigt het georganiseerde gedeelte van m’n reis, maar ga ik nog niet naar huis.
Inmiddels heb ik ook de plannen voor de laatste week in grote lijnen klaar. Ik had het op z’n beloop kunnen laten en het tijdens de trekking kunnen beslissen (immers nog tijd genoeg), maar ik denk er goed aan te doen toch al te zorgen voor een programma. Ik ken mezelf. Ik denk dat als ik de trekking heb volbracht, de top van 5.100 meter heb gehaald en bij de ‘finish’ ben, ik anders misschien wel denk: “Zo, gehaald! En laat mij nu maar lekker terug naar huis, zodat ik m’n ervaringen met iemand kan delen!”. Kortom, ook voor die laatste week moet ik nog een leuk plan hebben. Maar alles dichttimmeren zag ik eigenlijk ook niet zo zitten. Dus ik heb me beperkt tot de hoofdlijnen: de plaatsen en overnachtingen liggen vast. Het gaat geen regenwoud worden, geen Chitwan dus, omdat ik bang ben ik een soort Beekse Bergen terecht te komen. Na de weken vol natuur kies ik voor de laatste week juist voor cultuur en neem dan het toerisme maar voor lief. Ik ga naar Pokhara, Bandipur en Bhaktapur en wil daar vooral lekker ronddwalen en mooie plaatjes schieten. Als ik nog zin heb om te lopen wil ik er graag nog een hike maken door de rijstvelden en een hike naar het authentieke dorpje Ramkot (what’s in a name als ze het op internet als authentiek bestempelen, maar vooruit, wie weet is het echt zo). De zonsondergang en -opgang meemaken bij het Thani Mai tempeltje in Bandipur. En verder? Misschien een kookcursus? Yoga? Paragliding? Raften? Een klankschalensessie? Genoeg te doen. En gewoon lekker ergens neerstrijken voor een hapje en een drankje klinkt ook wel aantrekkelijk na ruim 2 weken afzien (geen luxe, krakkemikkige bedden, koude houten hokjes, 2x per dag dal bhat eten en vooral over de toiletten heb ik nog maar niet nagedacht).
De overnachtingen zijn geregeld en daar naar ben ik al erg nieuwsgierig! In Pokhara verblijf ik in een hip hotel en krijg ik (op speciaal verzoek ;-)) een kamer op de bovenste verdieping, met balkon en met uitzicht op het meer en de Himalaya. Pokhara schijnt vooral een erg chille stad te zijn, vol eettentjes en leuke plekjes, waar je lekker kunt bijkomen na een lange trekking (ik heb een beetje een beeld van Riva in gedachten, maar dan Aziatisch).
Ik heb er bewust voor gekozen om te blijven overnachten in Bandipur en Bhaktapur, in plaats van een dagtocht, zoals de meeste toeristen doen. Zo kan ik met een beetje mazzel de rustiger randen van de dag mee pakken. In Bandipur slaap ik in een klein pension bij schijnbaar een erg gastvrije familie (na het zien van 3 op reis heb ik nu het beeld daar door het hele gezin naar bed begeleid te worden… dat overkwam de presentatrice…. awkward). En tot slot slaap ik in Bhaktapur in een 700 oud Newari-gebouw en zal ik om 4 uur ’s nachts gewekt worden door de tempelgeluiden…. Joehoeh!
Update: Het is inmiddels eind maart en nog maar twee weken aftellen. Spannend! Ik heb m’n tas voor het eerst een keer op proef ingepakt. Met de keukenweegschaal ernaast, om zelfs m’n t-shirtjes af te wegen en de lichtste mee te nemen. Het lijkt allemaal redelijk te passen. Ook heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt over m’n cameraspullen. Ik wilde eigenlijk ook nog mn 70-200mm objectief meenemen… Maar dat ding is zwáár! Ik wil mezelf niet overschatten en mezelf ongenadig hard tegenkomen op 5.100 meter. Dat ga ik toch wel en als ik mezelf dan 2 kg kan besparen, klinkt dat als een verstandig plan. Mocht die sneeuwpanter onverhoopt toch langs wandelen, zit er maar 1 ding op: er dichterbij in de buurt zien te komen ;-).
Laatste update (15 april): morgen is het écht zo ver! Iedereen is stiknerveus en er zijn de nodige traantjes gevallen de afgelopen dagen. Het maakt dat het gevoel dubbel is: enerzijds nieuwsgierig en zin in het avontuur, anderzijds huiverig voor het afscheid en lange alleen-zijn aan de andere kant van de wereld. Maar…. uitdagingen moet je aangaan! Ook als het griezelig is. Of alleen.