Een bijna-onmogelijke wandeling hadden we bedacht voor de derde dag richting de Radurschlalm. De tocht startte eerst dodelijksaai over een breed schotterpad omhoog (zie dat maar eens leuk te houden). Het door ons beloofde leuke paadje dat zou volgen bleek een knettersteile klim door een knollenwei te zijn, bijna niet omhoog te komen en dus helemaal niet leuk. Daarna ging het, een ietsiepietsie-minder-steil, heel wat kilometers lang, door over een soort van net-niet-pad langs een snelstromende beek, dat her en der het pad had weggespoeld of overgenomen (en dus wél leuk). Het verwachte pad waar we op uit moesten komen, bleek opnieuw een saai schotterpad, dat we kilometers lang volgden en dat toen ineens zomaar ophield…. in het niks….Aaaaahhh!!! Toen hadden we twee opties: of de hele weg weer terug (no way!) of dan maar heeeeeel lang over een hele steile helling naar beneden op hoop van zegen (het was gelukkig wel een soort van grashelling). Het was een dag vol avontuur, veel kilometers en veel hoogtemeters, lekker in de zon en heerlijk met z’n vijfjes.
