We wilden geen al te lange wandeling doen vandaag en de kinderen vonden het leuk om weer een traptreden-wandeling te maken (op diverse plekken in Noorwegen zijn met behulp van Sherpa’s trappen aangelegd, om zo gebieden beter te ontsluiten voor wandelaars). Vorig jaar in Odda (Reiseter) hadden we zo’n trap vlakbij ons huisje en ook dit jaar hadden we, samen met Jelle en Erwin en kids, opnieuw de trap van de Falkenuten gelopen. De vandaag geplande trap van de Prestholtrunden was een beetje anders: het was er megadruk met zowel klimmende als dalende wandelaars! De drukte was een beetje onverwacht, want over de kilometers lange onverharde weg waren we nagenoeg niemand tegengekomen. We gaven ons er maar een beetje aan over en telden de traptreden omhoog (1300 stuks). Op het punt, dat de meesten blijkbaar als top beschouwden, was het een drukte van jewelste, terwijl het toch overduidelijk was dat dat nog niet de top was. De meesten vonden het daar wel mooi geweest en keerden er om. Gelukkig voor ons… Wij klommen nog een stukje verder over een grote puinvlakte, waar her en der een rode stip een soort van route markeerde, en aten onze boterhammen op het hoogste punt (1700 m). Het uitzicht was magnifiek!
Onze inschatting dat we waarschijnlijk aan de andere kant van de top een beetje glooiend zouden dalen, was een misvatting: de wandeling ging kilometers lang door over puin en rotsen, waar een pad nagenoeg ontbrak en we van steen naar steen moesten stappen, of waar het zo steil was dat enige hulp nodig was. Daantje was helemaal in haar nopjes en bleef enthousiast doorgaan. Maar ook Tieme en Renske hadden veel plezier in dit hele technische lopen. Al met al waren we 4 uur onderweg geweest op dit ‘korte wandelingetje’ en hadden we gelukkig maar één valpartijtje gehad (Renske gleed uit over rolsplit). Bij thuiskomst bleek dat we nieuwe buren hadden en moesten we ons afgelegen plekje delen met een jong Zweeds stel.
