Vandaag wilden we opnieuw naar Rondane. Ditmaal bij het plaatsje Otta omhoog richting Mysuseter en dan nog een stukje tolweg naar Spranget. Voor het eerst was er een soort drukte (het was zondag) en hadden we mazzel met het laatste plekje op de overvolle parkeerplaats. Vanuit hier kon je wandelen richting het centrum van Rondane: de hut Rondvassbu, van waaruit vele wandelingen startten. Ook hier weer de opties via een halfverharde weg (maar niet voor auto’s) of een onverhard smal paadje met rotsen en stenen. Wij kozen het laatste en kwamen vervolgens ook bijna niemand meer tegen. Gezien de vermoeidheid zou Rondvassbu niet de eindbestemming worden, maar als we er genoeg van hadden, keerden we om. Ook hier was het landschap indrukwekkend, groots en leeg. Jasper vond het saai; ik vond het machtig. Bij een klein houten schuurtje pauzeerden we aan de rivier en aten we ons brood en stukken gedroogde worst. Het was een mooi punt om om te keren. De waterval Storulfossen besloten we over te slaan, omdat met name de dames geen energie meer hadden om de nog anderhalve kilometer heen en anderhalve kilometer terug te lopen.
’s Avonds aten we Tieme z’n favoriete eten: pasta met knakworst, diepvriesgroenten en rode saus. Verre van culinaire hoogstand, maar als je honger hebt smaakt blijkbaar alles. Daarna stond de ‘elandensafari’ op het programma. Tieme, Renske en ik liepen zo stilletjes mogelijk in onze donkere kleren naar de wei 750 m verderop. Reuzespannend natuurlijk! “Mama, zullen ze niet aanvallen?” en “Het zou écht leuk zijn als we ze zien!”. En we hadden geluk: er stond er een in de wei. Die schrok wel van ons en vluchtte het bos in. Wij liepen ondertussen wat dichterbij en verscholen ons aan de rand van de beplanting. Na een poosje kwam ze weer tevoorschijn. Blijkbaar vond ze onze aanwezigheid acceptabel, want ze liet zich op de ellebogen en zakken en ging door met grazen. Uiteindelijk kwam er een tweede, een jong stiertje, bij. En vervolgens nog een derde en een kolossaal exemplaar met kalfje. Blijkbaar schrokken ze van elkaar, want ze doken terug het bos in. Maar wat een mooie afsluiting van deze dag! De volgende dag keerde ik er nog eens in m’n eentje terug en iets vroeger op de avond, waardoor er betere foto’s gemaakt konden worden.
