Opnieuw brandde de zon volop. We besloten een rustdagje te houden en een plekje aan de rivier op te zoeken. Er moest ergens een openbaar ‘strand’ zijn. Daar werden we niet direct heel enthousiast van, dus we wilden eerst kijken of we ter plekke iets anders konden vinden. Het strandje dat we op het oog hadden bleek niet bereikbaar, maar we waren wel langs een zijriviertje gekomen dat er mooi uit zag. En wat ik eigenlijk ook een veel beter plan vond, want zwemmen is leuk, maar er stond naar mijn idee ook heel veel stroming in de grote rivier….. En waarom zag je er eigenlijk niemand in zwemmen? Het werd dus het kleinere riviertje, met stenen en stroomversnellingen. Door het stromende water hoorde je ook de relatief dichtbij gelegen autoweg E6 niet meer, dus het was een prima plekje! Iedereen vermaakte zich de hele middag met een flinke dam bouwen, waardoor het water toch nog diep genoeg werd, zodat Renske tegen de stroom in kon zwemmen.
’s Avonds staken we opnieuw de vuurkorf aan voor worstjes en marshmallows, zodat iedereen uiteindelijk toch nog weer laat in bed lag. Ik besloot om 21 uur nog naar de top van de berg te fietsen om de zonsondergang te fotograferen. Ik moest het pad naast ons huis volgen en dan 10 km omhoog. In het weitje bij ons om de hoek meende ik een eland te zien, maar tegen de tijd dat ik beter zicht had, was hij verdwenen. Op de terugweg daar goed opletten dus. De klim omhoog was heerlijk, maar ook wel een beetje stressvol met de deadline van de ondergaande zon in het vizier. Ik was dan ook eigenlijk net te laat, maar dat mocht de pret niet drukken: ik had een aantal relatief mooie plaatjes kunnen schieten. Het werd inmiddels toch wel redelijk donker, dus het werd tijd om af te dalen. Best spannend in het Noors-donker, wetende dat er schapen, koeien en wild op het pad konden staan; en daarbij opgeteld de bochten, stenen, geulen en kiezels. De vrouw, die op de heenweg naar me had zitten zwaaien bij haar hut met vuurkorf vandaan, zwaaide ook op de terugweg enthousiast. Het bracht een grote glimlach op m’n gezicht: ik genoot, net als deze vrouw waarschijnlijk, van de autonomie en het alleen-zijn.
Halverwege moest ik me nog even extra oriënteren of ik wel het juiste pad insloeg, bang om in een snelle afdaling een verkeerde afslag te nemen. Eenmaal vlakbij het weitje waar ik eerder een eland meende te zien, temperde ik m’n snelheid. En… Bingo! Maar liefst 3 elanden en een kalfje! Wat een beloning voor deze, toch al bijzondere, avond. Dat vroeg om een herhaling bij beter licht en dan samen met de kinderen!
