Ik startte de dag met een wandeling in m’n eentje naar de top waar we vanuit het huisje zicht op hebben. Het was nog heerlijk vroeg, dus dubbel genieten. In het dal vloten de vogeltjes en kabbelde het water. En verder….. niks!
Ik was voor het eerst op pad met wandelstokken. Die lagen al maanden te wachten, maar wil ik in Nederland écht niet mee rond te lopen. Het was een lekkere opstart van de dag: een flinke workout door de berg in hoogtempo te beklimmen en ontbijt op de top met mooi uitzicht als beloning. Toen er een kerel in onderbroek de berg op kwam, vond ik het een mooi moment om weer af te dalen.
Na de koffie vertrokken we met z’n 10en voor een wandeling van zo’n 8 km. Het werd een ‘heen-en-weertje’ langs de beek, met als eindpunt de waterval. Vorig jaar liepen we hier ook al eens en toen is de route omgedoopt tot ‘het mierenpad’. De kids maakten zich dan ook een beetje zorgen dat ze zich opnieuw aan deze gevaren moesten bloot stellen. Gelukkig was het iets minder warm en waren de mieren iets minder actief en agressief.
Daantje liep enthousiast voorop en rende, ‘ik zie er weer een!!!’-roepend, van bordje naar bordje. De andere negen liepen er in een lange rij achteraan… De kans dat we elanden zouden zien, was tot nul gereduceerd. Sporen zagen we wel, in de vorm van keutels. Verder vonden we een beverdam, omgeknaagde bomen, een afdruk van (waarschijnlijk) een veelvraat, een gevlekte orchis en heel veel mooie natuur. Love it!
